سیاوش دانشور- حکومت نظامی. شاخص رویاروئی حاد
در ایران یک حکومت تمام عیار نظامی برقرار است. نه فقط شهرهائی مانند سنندج و سقز و مهاباد که بشدت میلیتاریزه شده اند و لشکر اوباش و اطلاعاتی و سرکوبگر را در هر کوی و برزن و مناطق حساس مستقر کردند، بلکه در تهران، کلان شهرها، جاهائی که پتانسیل اعتراض را بالا میدانند، وضع به همین قرار است. در کارخانه ها و مراکز کارگری بطور ویژه این فضای امنیتی حس میشود. نیروی سرکوب عامدانه نشان میدهد که در نقطه “تحمل صفر” است. دانشگاه ها هنوز باز نشدند ولی تمهیدات لازم از اخراج اساتید و دانشجویان معترض تا قوانین فوق برنامه توسط حراست عملاً دانشگاه ها را به پادگان تبدیل کرده است. به اینها صدور آخوند و لات و اوباش را بعنوان “اساتید جدید” اضافه کنید. در خیابانها علیه زنان توحش و دست درازی ادامه دارد اما هنوز زورشان نمیرسد.
این حکومت نظامی خامنه ای یک نکته کم دارد و آن اعلام رسمی آن از رادیو و تلویزیون و تعیین فرماندار نظامی و منع عبور و مرور در ساعات معینی است. امری که عملاً صورت گرفته است اما نظام میخواهد صورتش را با سیلی سرخ نگاهدارد و از اعلام حکومت نظامی فعلاً پرهیز می کند.
واقعیت اما با این مانورها و محاسبات تغییری نمی کند. بسیج کل توش و توان سرکوب نظام و استقرار یک حکومت نظامی برای ممانعت از موج دوم برآمد توده ای و انقلابی، یک شاخص بی تفسیر رویاروئی حادّ جامعه با نظام اسلامی است. این وضعیت یک نشان کنکرت در جامعه ای است که بسوی انقلاب ستمگیری کرده است و در گام اول میخواهد رژیم اسلامی را بزیر بکشد. رژیم شاید بتواند برای زمانی محدود، بسیار محدوتر از آنچه که فکر میکند، این بالانس را نگهدارد اما تعادل کنونی بناچار بهم میخورد. و وقتی این تعادل بهم خورد، دیگر خیابان ناامن ترین جا برای نیروی نظامی است.
کارگران، زنان و مردان انقلابی، مردم زحمتکش!
رژیم نکبت اسلامی با تمام سرکوبگری و جنایتش آنچنان از قدرت انقلابی ما وحشت کرده است که ناچار شده است با تمام موجودیتش برای بقای نظام به خیابان بیاید. تاریخ را لحظات کنکرتی میسازند که معادله ای تغییر میکند و سیری جدید آغاز میشود. ما خوب میدانیم اینها هیچی ندارند، تمام شده اند و به گذشته تعلق دارند، خودشان هم میدانند. آنچه که فعلاً حائل این وضعیت است، نیروی سرکوب بمثابه رکن اصلی نظام اسلامی است.
ضعف حکومت را ببینیم، از لحظه و فرصت استفاده و هشیارانه عمل کنیم، پشت این هیبت و تجهیزات نظامی یک قدرت پوشالی سیاسی و ورشکسته با افرادی بی روحیه قرار دارد. کافی است چند جا بساط شان را جمع کنیم، کل این کاخ وحشت فرومیریزد. برای بزرگداشت سالروز برآمد انقلابی و سمبل های آن در کمین و شکار لحظه باشیم. این روزها تعیین کننده است. سیاست حکومت نظامی ارتجاع اسلامی را با تحرک انقلابی درهم بکوبیم. این میتواند آغاز یک پایان واقعی باشد.
١٤ سپتامبر ٢٠٢٣