نزدیک به یک سال از شروع اعتراضات سراسری در ایران می گذرد و امسال مراسم دانشجو برگزار می شود. شروع اعتراضاتی که در دی ماه سال گذشته از عمق جامعه نشات می گرفت و خیلی سریع بیش از ۱۰۰ شهر را در بر گرفت. ماههای پرالتهابی که مردم علیه وضع موجود، علیه فقر، بیکاری و وضعیت نامناسب زندگیشان به میدان آمده بودند و در این ۱۱ ماه به صورت مداوم به اعتراضاتشان ادامه داده اند. اوج اعتراضات و اعتصاب این دوره یک ساله به اعتراض کارگران نیشکر هفت تپه و کارگران فولاد اهواز برمی گردد. امسال در شرایطی به ۱۶ آذر می رسیم که نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز با اعتصابتشان و همچنین پیگیری و طرح مطالبات رادیکالشان صفحه درخشانی را در تاریخ مبارزات طبقاتی به ثبت رساندند. شعارهای رادیکال طبقاتی و خواست اداره شورایی جامعه را می توان به عنوان اوج این شعارها در نظر گرفت که به صورت سریعی به شعار سایر بخشهای جامعه و به ویژه دانشجویان بدل شد.
در این شرایط، انتظار برگزاری روز دانشجویی متفاوت، انتظاری بر حق، منصفانه و واقعی خواهد بود. شعار اتحاد طبقه کارگر و دانشجویان که سالها از سوی دو طرف این مبارزه مطرح می شد، امروز در میدان محک جدی قرار گرفته است. مهمترین موضوعی که باید از طرف دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در این روز مطرح شود، آزادی سریع، بی قید و شرط و فوری کارگران زندانی و زندانیان سیاسی بویژه اسماعیل بخشی، علی نجاتی و همچنین سپیده قُلیان است. رهبران یک حرکت اعتراضی و به حق در هفت تپه که نهایتاً، و طبق معمول چهار دهه رفتار جمهوری اسلامی، با دستگیری و شکنجه آنان همراه بوده است. دانشجویان همیشه یکی از سنگرهای مبارزات طبقاتی بوده اند و در کنار طبقه کارگر، از مولفه های ایجاد تغییر در جامعه هستند. این سنگر، امسال شرایط متفاوتی را در پیش دارد و باید در این روز علاوه بر مطالبات همیشگی و بر حقشان، مهر چپ و رادیکال بودنشان، مهر آزادیخواهی و برابری طلبیشان، و مهر هم سرنوشتی خود را بر مبارزات این دوره بکوبند و ادامه دهنده مبارزات کارگران برای تغییر وضع موجود باشند .
جمهوری اسلامی چهار دهه به جز فقر و بدبختی و استثمار و بی حقوقی چیزی برای ارائه نداشته است. آنچه که امروز با آن روبرو هستیم، نتیجه سیاستهای تاکنون جمهوری اسلامی است که قبل از همه، طبقه کارگر را با فرسنگها فاصله به زیر خط فقر هل داده است. امید هر نوع تغییر از طرف و توسط رژیم اسلامی، توهمی بیش نیست. این را طبقه کارگر با تجربه ای چهل ساله می گوید، مردم زحمت کشی می گویند که فقر و فلاکت را لمس کرده اند، زنانی می گویند که سالهاست برای حقوقشان مبارزه می کنند و دانشجویانی می گویند که از تبعیض و بیکاری رنج می بردند. سالهاست که مبارزه برای تغییر این وضعیت آغاز شده است و در این دوره مشخص “سوت آغازش” را نیشکر هفت تپه به صدا درآورد و کارگران فولاد با اتحادی بی نظیر همراهشان کردند. در این دوره، حضور دانشجویان در صف این مبارزه از این جهت با اهمیت است که این قطار به حرکت درآمده، باید تا در توان داریم، برای حرکت مداوم و پیوسته و سریعش مایه بگذاریم. نباید اجازه بدهیم که ” سوت پایان” این جنبش طبقاتی زده شود. دانشجویان باید بخشی از این پرچم مبارزاتی را در دست و برافراشته کنند.
دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب!
در این دوره خاص، وظایف دانشجویان هم خاص است. در این دوره حساس، وظایف دانشجویان حساستر از هر هر دوره دیگری خواهد بود. باید با تمام قوا و در هر جا که امکان ابراز وجود هست، باید اتحاد، همبستگی و هم سرنوشتی خود را با مبارزات کارگران اعلام کنند. باید خواست آزادی فوری و بی قید و شرط اسماعیل بخشی، علی نجاتی و سپیده قُلیان را در تمام دانشگاهها سر دهیم. امروز روز ماست و باید بار دیگر اتحاد خود را با طبقه کارگر اعلام کنیم. خواست و مطالب ما تغییر وضع موجود است و باید این مهم را در کنار مبارزه طبقه کارگر به واقعیت جامعه تبدیل کنیم. هر نوع تغییری که به نفع جامعه، طبقه کارگر و مردم زحمت کش جامعه باشد، باید توسط طبقه کارگر به انجام برسد. رسیدن به دنیایی آزاد و برابر و مرفه، در یک جامعه سوسیالیستی امکان پذیر است. همانطور که اعلام کرید” فرزندان کارگرانیم، در کنارشان می مانیم”، امروز به صورت عملی در تمام دانشگاهها به اثبات خواهد رسید.
زنده باد ۱۶ آذر روز دانشجو
زنده باد اتحاد کارگران و دانشجویان
۱۶ آذر ۱۳۹۶