مردم فرانسه که در اعتراضات سراسری علیه افزایش مالیات سوخت از روز ۱۷ نوامبر۲۰۱۸ در خیابان‌ها و بزرگراههای شهرهای مختلف فرانسه شرکت می‌کنند خود را “جلیقه زرد”ها نام نهاده اند.
(جلیقه‌ای به رنگ زرد که طبق قوانین راهنمایی و رانندگی اکثر کشورهادر صورت نقص فنی و توقف خودرو، صاحب خودرو باید جلیقه زرد رنگ را بر تن کند.)
ظاهر ماجرا این است که بر اساس مصوبه جدید دولت فرانسه از ابتدای سال آینده میلادی مالیات بر قیمت سوخت هر لیتر گازوییل ۶.۵ و هر لیتر بنزین ۲.۹ سنت افزایش خواهد یافت. البته موضوع افزایش مالیات بر کالاهای مصرفی و از جمله مالیات بر سوخت در کشورهای سرمایه داری منجمله فرانسه، مورد جدیدی نیست. هر سال حکومتهای بورژوایی برای بالانس کردن مخارج و هزینه های کمپانیهای صنعتی و مالی سرمایه داران و بودجه های عریض و طویل دستگاه فاسد اداری و سازمان تروریسم دولتی شامل دستگاه سرکوب پلیس و اطلاعات و غیره، مالیات بر درآمد کارگران و مزدبگیران را افزایش و درمقابل مالیات صاحبان سرمایه‌های بزرگ صنعت، بازرگانی و بانکداران را کاهش می دهند. مالیات بر سوخت را اولین بار دولت فرانسوآ اولاند، رئیس جمهوری پیشین فرانسه در سال ۲۰۱۴وضع کرد.دولت مکرون ظاهرا ودر اوج فریبکاری افزایش آن را به منظور کاهش گازهای گلخانه‌ای و سرمایه‌گذاری در پروژه‌های محیط زیستی اعلام کرده است.
اما واقعیت چیست؟ رویدادهای اقتصادی و سیاسی که سبب ناخوشنودی عمومی و انفجار مردم و شورش درفرانسه شدند، ناشی از بحران اقتصادی نظام سرمایه داری از یک سو و بریز و بپاش و عیاشی های بی شرمانه سرمایه داران و هیئت حاکمه و دولت بورژوایی این کشورو تلاش و مبارزه مردم برای به دست آوردن مایحتاج روزانه معیشت خویش و زندگی بهتراز سوی دیگر است.
خصارت سختی که به دنبال بحران اقتصادی ۲۰۰۸ به سرمایه داری آمریکا و اروپا وارد شد و پیامد های آن ورشکستگی غولهای مالی، بانکی و صنعت و تجارت را در برگرفت، فقط و فقط از تزریق هزارها میلیارد دلار از خزانه دولت که از مالیات طبقه کارگر و تولیدکنندگان و مزدبگیران تامین می شد، نجات یافتند. این بحران هنوز ادامه دارد و دولت های مختلف و نمایندگان قدرتهای مالی و صنعتی سرگرم قانونگذاری برای دوام و تحکیم سلطه خود بر قدرت هستند. این سلطه و قدرت را هم با اتکا به مطبوعات و میدیای سازمان یافته و ماشین سرکوب، اعمال می کنند.
درست شش روز قبل از این شورشهای اخیر خیابانی (۱۷ نوامبر) مردم فرانسه،روزیازده نوامبر ۲۰۱۸ رئیس جمهور فرانسه،امانول مکرون چهره ای که فاقد هرگونه خصوصیت شرافت انسانی که اعتراضات مردم را بی شرمانه خطاب کرد، به مناسبت صدمین سالگرد جنگ جهانی اول، که من در مطلب قبلی آن را کارنوال “صلح” چهرهای کریه تروریسم بین المللی قلمداد کردم، تلاش کرد، با نمایش و رژه پلیس و نیروهای دستگاه سرکوب و ادعای نوید ایجاد ارتش مشترک اتحادیه اروپا اعتباری برای خود وکاخ الیزه فراهم کند و در عین حال به طبقه کارگر و مردم فرانسه قدر قدرتی و فرمانروایی دولتش را به رخ بکشد. تا فرصت اعلام وضع مالیات جدیدی را فراهم کند. غافل از اینکه همان روز همزمان با چراغانی خیابان شانزه لیزه آتش زیر خاکستری در اکثر خانه های مردم پاریس منتظر بود تا یک هفته بعدش از هر پنجره ای در شانزه لیزه و پاریس و شهرهای دیگر فرانسه شعله ور شود و چهره حقیر مکرون و الیزه نشینان را بسوزاند.
شورش مردم فرانسه ملبس به “جلیقه های زرد” اعتراض اقشار محروم جامعه فرانسه به شرایط نابسامان زندگی، مالیاتها و عوارض کمر شکن بر گرده اردوی کاراست. اعتراضی که می تواند به یک حرکت انقلابی تبدیل شود. اما این منوط به دخالت طبقه کارگر است. طبقه ای که منافع انقلابی تمامی جامعه در آن متمرکز است. اگر طبقه کارگر فرانسه به میدان بیاید محتوا و رنگ طبقاتی را به این شورش و اعتراضات بکوبد و پرچم سرخ را جلوتر از پرچم سه رنگ جمهوری فرانسه برافرازد. شرایط غلبه بر دشمنان را آسان می کند در غیر اینصورت این اعتراضات و شورشهای خیابانی فقط الگویی به تکامل سیاسی فرانسه اضافه می کند و یا تاریخ اجرای این قوانین را به تعویق می اندازد.
***
