سیاوش دانشور- به کارگران واگن پارس و پرستاران اراک

اعتصاب و اعتراض کارگران واگن پارس اراک، پنجمین هفته را پشت سر گذاشت. در کارخانه ملانژاد مدیرعامل و حراستی ها بیوقفه برای شکستن اعتصاب تلاش می کنند اما تاکنون تلاشهای ضد کارگری و اعتصاب شکنانه شان به سد محکم اتحاد کارگران خورده و بجائی نرسیده است.

واگن پارس با حدود ١٢٠٠ کارگر از شرکتهای زیر مجموعه هُلدینگ “مپنا” است. خواستهای اعتصاب ایندور کارگران اساساً افزایش دستمزد و امنیت شغلی است. کارگران خواهان تغییر وضعیت قراردادها، همسان سازی دستمزدها و رفع تبعیض بین دستمزدهای کارگران شاغل در شرکت‌های زیرمجموعه مپنا هستند. مدیر عامل ضد کارگر و قلدر این شرکت ملانژاد، بجای توجه به خواستهای کارگران به درگیری با آنها و سرکوب متوسل شد. کارگران در پاسخ شعار عزل وی و “ننگ ما ننگ ما، مدیر الدنگ ما” را سردادند. مدیریت میخواهد کارگران معترض را اخراج و از کارخانه بیرون کند و کارگران میخواهند مدیر عامل فاسد و زورگو و دروغگو را از واگن پارس بیرون بیاندازند.

در دو هفته گذشته اجتماعات پرستاران و کارگران واگن پارس اراک با تهاجم نیروی انتظامی و سرکوبگران مواجه شده است. زدن شوکر و پاشیدن گاز فلفل به اجتماع پرستاران در اراک و در این هفته حمله به کارگران واگن پارس و مصدوم کردن چند کارگر، چه چیزی به ما میگوید؟ واقعیت اینست که همزمانی دو اعتصاب و اعتراض کارگران واگن پارس و پرستاران بیمارستانهای اراک، باندازه کافی موجب ترس و وحشت شورای تامین شهر و استان شده است. آنها از این همزمانی و بیشتر از آن از همزبانی و همبستگی طبقاتی و کارگری میترسند. آنها میدانند پشت این اعتصابات جدا از هم چه نیروی بزرگی لانه کرده است. تهاجم حکومت و نیروی انتظامی به صفوف اعتراض و اعتصاب، انعکاس وحشت آنها از گسترش اعتراض و اعتصاب در جامعه است.

اعتصاب و اعتراض پرستاران از مهمترین تحرکات طبقه کارگر ایران برای اعاده حقوق پایه است. اعتصابی سراسری با خواستهای بسیار برحق و سمپاتی وسیع مردم به پرستاران. حمایت گرم کارگران واگن پارس از اعتراضات و خواستهای پرستاران، به هر شکلی که خود تشخیص میدهند، جایگاه آنها را دوچندان قوی میکند و بر فشار اعتصاب جاری می افزاید. متقابلاً، حمایت پرستاران و کادر درمان از خواستهای برحق کارگران واگن پارس، بر قدرت اعتصاب و حامیان آن می افزاید. خواستهای ما همه پایه ای و فوری اند: اضافه دستمزد میخواهیم، زندگی نمی چرخد، با دو سه برابر مزد زیر خط فقر و قراردادهای رنگارنگ، با ناامنی شغلی و تبعیض و بردگی نمیتوانیم ادامه دهیم. این حرف پرستار، معلم، کارگر مراکز تولیدی و خدماتی، بازنشسته و بخش اعظم نیروی کارکن است. همه جا همنوعان و هم طبقه‌ای‌های ما در رشته های مختلف به اوضاع قراردادهای موقت و ناامن، به دستمزدهای چند بار زیر خط فقر، به تبعیض و سرکوب اعتراض دارند. داد زدن خواستها و دفاع از آن برای پرستار و معلم و کارگر امر روز همه ماست، اگر برخی اسم “صنفی” یا “سیاسی” روی این و آن حرکت ما میگذارند، اهداف سرکوبگرانه و غیرکارگری خود را دنبال میکنند. آنکه میگوید “سیاسی کاری” نکنیم و “صنفی” باشیم، یعنی حّبِ ترس حکومت از همزمانی و همزبانی ما را قورت داده و حالا دور خودش سیم خاردار میکشد که مثلا صنفی بماند و در امان باشد! خواستهای پرستاران و کارگران واگن پارس، حتی به استناد قانون ارتجاعی خود حکومت، تماماً “قانونی” است. لذا پاسخ تهدید امنیتی ها را باید با گسترش همبستگی با صدای بلند داد.

کارگران واگن پارس و پرستاران اراک در اجتماعات از همدیگر حمایت کنند. از کارگران در شهرکهای صنعتی و بویژه کارگران هپکو و آذرآب و آلومینیوم توقع هست که از پرستاران و صف اعتصابی به هر روشی که تشخیص میدهند حمایت کنند. این اقدامات برای لحظه حاضر مبارزه کارگری ضروری و حیاتی اند.

#هپکو #آذراب #اراک

١٥ شهریور ١٤٠٣ – ٥ سپتامبر ٢٠٢٤