هر حزب و جریان حق دارد که خط سیاسی خود را انتخاب کند و برای اهداف سیاسی – طبقاتی مبارزه کند. نقد اصولی و درست هر جریانی هم حق هر شخص و سازمانی است. اما نمی شود که همزمان در دو جبهه بود و با یک طرف نشست و برخاست کرد و آلترناتیوی را در مقابل جامعه قرار داد و از سوئی دیگر در مقابل آن ایستاد. کاری که اطلاعیه کومله در جواب اطلاعیه حزب کمونیست کارگری انجام داد. تفاوت دیدگاه و اختلاف سیاسی در هر حزب و سازمانی امری طبیعی است و وجود دارد. این اختلافها گاهاً به بالاترین حد خود می رسد و به تقابلی بین چپ و راست تبدیل می شود. جایی که باید تعیین تکلیف شود و سازمان و حزب مربوطه افق سیاسی خود را تعیین کند. جدایی سال ۲۰۰۰ از حزب کمونیست ایران یک نمونه از این موارد است.
در دنیای امروز که فناوری و تکنولوژی، اخبار را در کسری از ثانیه در سطح جهانی منتشر می کند، نمی توان پنهان کاری کرد. اختلافات درونی سازمان کردستان حزب کمونیست ایران هم از این قاعده مستثنی نیست. اختلافاتی که به راحتی از طریق برخورد اعضا و کادرهای این حزب در سطح میدیای اجتماعی قابل رصد است. دلایل این اختلافات مورد بحث نیست، بلکه نحوه برخورد به این اختلافات و همچنین انتقاداتی که به سیاستهای این سازمان گرفته می شود، مورد تاکید این نوشتار است.
کنفرانس کلن آلمان که زیر عنوان آلترناتیو نیروهای چپ و کمونیست در کردستان برگزار شد، تلاشی بود برای تقابل با جریانات راست، پرو غرب و ناسیونالیستی که تلاش می کنند جامعه را به قهقرا ببرند. سازمان کردستان حزب کمونیست ایران هم یکی از جریاناتی بود که در این کنفرانس حضور داشت. کنفرانسی که یک آلترناتیو چپ و کمونیستی را امری ضروری برای جامعه کردستان می دانست و جامعه را در برابر تلاش جریانات راست واکسینه می کرد. احزاب راست و پرو غرب و گاها همسو با جمهوری اسلامی هم بیکار ننشستند. پژاک و پ ک ک، بازوی ثابت این نشستها هستند و اخیرا با انتشار یک بیانیه با امضای ۳۳ جریان در دوم مارس، در تقابل با قطب چپ و کمونیست جامعه عمل می کنند. موضوع از این اطلاعیه شروع شد. جایی که نام کومله در این لیست بود و رهبری کومله طی یک اطلاعیه آنرا را اشتباهی از سوی این نهاد می دانست. اما موضوع به این سادگی نیست.
اطلاعیه کومله، اگر منصف باشیم، اطلاعیه ای ضعیف و پر از سراسیمگی است. شروع این اطلاعیه را می توان به عنوان ریختن آب پاکی بر دستان قطب چپی دانست که کومله را به عنوان چپ و کمونیست تعریف کرده اند. این بخشی از این آب پا کی است: “از آنجا که کومه له (سازمان کردستان حزب کمونیست ایران)، در جریان تاسیس این مرکز قرار دارد و در سالهای اخیر در بسیاری از اجلاسهای آن شرکت نموده و بعضا مواضع مشترکی را اتخاذ کرده است،”. کمیته دیپلماسی احزاب و سازمانهای کردستانی از لیستی بلند بالا تشکیل شده است که احزاب اسلامی، سازمانهایی که سیاست هایشان بخشها از سوی جمهوری اسلامی تعیین می شود و احزابی که کمونیستها را در عراق به گلوله بستند، در صدر آن خودنمایی می کنند.
اما در این اطلاعیه هیچ خط تمایزی بین کومله و این ۳۳ جریان کشیده نشده است. کسانی که در میدیای اجتماعی ادعا می کنند که چنین اختلافاتی وجود ندارد، عمدتا به جناحی تعلق دارند که نهایتا خود را با این ۳۳ جریان تداعی می کنند.
کومله و دیپلماسی دو پهلو
حضور همزمان در این دو جبهه، سیاست یک خط فکری نیست، دو خط فکری با دو افق متفاوت وجود دارد، یکی در کنفرانس کلن برای یک آلترناتیو چپ مبارزه می کند و یکی در کمیته دیپلماسی مشترک برای سخنگویی احزاب ناسیونالیست و اسلامی. اگر کنفرانس کلن را ملاک آلترناتیو چپ و سوسیالیست بدانیم، پیام مشترک نوروز با کودار (شاخه سیاسی پژاک که سیاستهای همسویش با جمهوری اسلامی قبلا نقد شده است)، ایجاد و نشست و بیانیه های مشترک با کمیته دیپلماسی مشترک احزاب کردستانی (طبق ادعای اطلاعیه کومله)، و قبلتر کنگره ملی کرد، نشستهای پی در پی میری و نام بردن از سازمانهای زحمتکشان با نام کومله توسط دبیر اول این سازمان را چگونه باید دسته بندی کرد؟ در دوره پر تحولی از سیاست در ایران به سر می بریم و این نحوه سیاست در درجه اول به ضرر هر سازمانی است و در درجه دوم به قطب چپ و کمونیست آن جامعه لطمه وارد می کند. بحث برسر این نیست که کومله قبلا چگونه تعریف می شده و یا در اساسنامه چی نوشته شده است، ملاک امروز برای این جامعه سیاستهایی است که اتخاذ می شود و این سیاستها راهنمای چپ زدن و گردش به راست است. این اطلاعیه کومله نشان می دهد که بخشی از رهبری این سازمان از هر فرصتی استفاده می کنند تا در برابر آلترناتیو چپ سنگ اندازی کنند. عنوانی که برای این اطلاعیه انتخاب شده، عنوانی نیست که از سر نقد یک اطلاعیه باشد. در این اطلاعیه هیچ مرزبندی با جریانات اسلامی و راست جامعه نشده است. نمی شود تنها به این اکتفا کرد که یک اشتباه ساده بوده که برطرف شده است که البته تا حالا کماکان امضا کومله پای این اطلاعیه کمیته مشترک وجود دارد و هیچ اطلاعیه تکمیلی از طرف این ۳۳ جریان مبنی بر عدم حضور کومله در آن منتشر نشده است. اینکه تحولات در جامعه ایران با شدت و حدت به پیش می رود و تقابل راست و چپ جامعه نمود عینی تری پیدا کرده است، مورد تایید همه است. بازخورد این تحولات جامعه، در احزاب هم وجود دارد. اگر کمونیست هستیم، اگر سوسیالیسم و کمونیسم را آلترناتیو ضروری و ممکن برای جامعه می دانیم، باید با خودمان هم تعیین تکلیف کنیم.
فضای مجازی و برخورد به این انتقاد
موضوع بسیار ساده است. یک کمیته دیپلماسی بیانیه ای را با امضای ۳۳ جریان منتشر می کند. ۲۰ روز از انتشار این بیانیه می گذرد و هیچ سازمانی که امضایش پای این اطلاعیه است، لام تا کام حرفی نزده اند. در چنین مواقعی حتما نسخه ای از اطلاعیه یا بیانیه برای این احزاب ارسال می شود (حتی اگر حضور فیزیکی هم نداشته باشند) و پس از آن منتشر می شود. حق نقد این اطلاعیه پس از ۲۰ روز وجود ندارد؟ اطلاعیه کومله باید روشنگرانه می بود، که نبود، و این هم باعث شد که حملات هیستریک افرادی را ببینیم که خصومتهای خود را با کمونیسم کارگری بار دیگر نشان دهند و هر آنچه از ذهن و دهان “مبارکشان” تراوش می کند، بیرون بریزند. این برخورد سیگنالهایی را که به جامعه می دهد، بسیار مضر است. امضای این بیانیه و قرار گرفتن در این لیست، قابل نقد است و چرا با دشمنی با کومله تعبیر می شود، قابل فهم نیست.
نکته آخر
هیچ سیاستی که همسو با جریانات اسلامی، پرو غرب، پرو رژیم از سوی هر جریانی که خود را کمونیست می داند، قابل تحمل نیست. آلترناتیو آنها، جامعه با قوانین شریعت، امتیاز به جمهوری اسلامی و یا تعبیر رژیم از کانال پنتاگون است، که تعبیر ساده آن به خون کشیدن جامعه است. این سیاستهای دو پهلو از طرف کومله نمی تواند ادامه پیدا کند. کشیده شدن کومله به این سمت و بازی کردن در این میدان، قبل از هر چیز خط پایانی است بر هر آنچه تا کنون بوده است. این ترمز را کادرها و اعضای این سازمان که کماکان بر چپ و کمونیست بودن کومله پافشاری می کنند، تعیین می کنند. اگر سیاست میدان عمل است، این گوی و این میدان.
آپریل ۲۰۱۹