روز ٤ تیر برابر با ٢٤ ژوئن اعلام شد که حکم اعدام سه زندانی سیاسی؛ امیرحسین مرادی، سعید تمجیدی و محمد رجبی، از بازداشت‌شدگان آبانماه 
توسط “دیوان عالی کشور” تائید شده است. این سه جوان ابتدا در اسفند سال ٩٨ توسظ قاضی صلواتی به اعدام محکوم شدند. روز ٧ تیر برابر با ٢٧ ژوئن محمد رضا حبیبی رئیس دادگستری اصفهان، اعلام کرد “که برای ٨ پرونده مربوط به اعتراضات سال ٩٦ و ٩٨ حکم مفسد فی‌الارض ثابت شده است”. روز ٢٦ خرداد برابر با ١٥ ژوئن دادگاه شعبه ۱۰۶ کیفری شهر اراک برای ۴۲ نفر از کارگران شرکت پیمانکاری آذرآب که در اجتماع و راهپیمایی در مرکز شهر اراک در سال گذشته شرکت داشتند، حکم زندان و شلاق و کار اجباری صادر کرده است.
بدنبال انفجار خبر حکم اعدام سه جوان اعلام شد که “دیوان عالی کشور حکمی را تائید نکرده است”! همینطور کارگران اراک خبر میدهند که “دادگستری اراک حکم کارگران آذرآب را تکذیب کرده است”! واقعیت اینست که اعلام خبر اعدام زندانیان و اسرای دیماه ٩٦ و آبان ٩٨ و همینطور اعلام خبر حکم شلاق و زندان و بیگاری کارگران آگاهانه است. با اعلام خبر سونداژ میکنند و اگر با واکنش درخوری روبرو نشدند، اجرا میکنند و اگر به این نتیجه رسیدند که “هزینه دارد” منکر میشوند تا نگویند که عقب نشینی کردند. در صورتی که کارگران آذرآب حکم دادگستری و لیست اسامی کارگران را دیده اند. دادگستری زیر فشار افکار عمومی و واکنش ها “تکذیب میکند” همانطور که “دیوان عالی کشور” تائید حکم اعدام سه جوان را “تکذیب میکند”!
جمهوری اسلامی بدون سرکوب و اعدام قابل تعریف نیست. بدنبال شورش در زندانها رئیسی جلاد دستور اجرای سریع حکم زندانیان عادی که به اعدام محکوم شده بودند را داد. هدف اینبود که هم از زندانیان سر به شورش برداشته زهر چشم بگیرند و هم جامعه در حال انفجار را که موقتاً بدلیل بیماری کرونا محدودیت دارد، بترسانند. هدف احکام شلاق و بیگاری و زندان برای کارگران معترض ظاهرا سرکوب و تحقیر طبقه کارگر است اما انعکاس وحشت حکومت اسلامی سرمایه داران از پتانسیل عظیم اعتراض کارگری و خیزش میلیونی کارگران و گرسنگان است. سیاست سر به نیست کردن اسرای جنبش دیماه ٩٦ و آبان ٩٨، چه بصورت قتل زیر شکنجه و انداختن پیکر آنها در آبها و جنگلها و بیابانها، چه قتلهای پنهانی و صحنه سازی شده، چه اعدام در زندان، تلاشی بیهوده برای جلوگیری از شعله ور شدن مجدد آتش زیر خاکستر آبانماه است.
کابوس تکرار و ادامه آبانماه ٩٨ کل تاریکخانه های جمهوری اسلامی را درنوردیده و هر روز سران حکومتی در اینمورد سخن میگویند. اینها حتی وحشت دارند آمار قربانیان و مکان زندانیان را اعلام کنند. مردم آزادیخواه و طبقه کارگر قتل جنایتکارانه بیش از ١٥٠٠ جوان و کودک و کارگر مبارز و دستگیری هزاران معترض را فراموش نمیکنند. تردید نکنید که اینبار آتش خشم طبقاتی بمثابه آتشفشانی عظیم که کل پیکر منحوس حکومت اسلامی را خواهد سوزاند، فوران میکند. کابوس شما واقعی است، اما راه حل تان پوچ است. جامعه با قربانیان بیشمار فقر و فلاکت و بیماری و بیکاری و تداوم این سیاستها، هیچ راهی جز دوباره برخاستن برویش باز نیست. تا آنوقت مثل تخم چشم از زندانیان و اسرایمان دفاع خواهیم کرد و حکومت اسلامی را از هر حرکت احمقانه و جنایتکارانه پشیمان خواهیم کرد. آبانماه ادامه دارد. کلیه زندانیان سیاسی بدون قید و شرط باید آزاد شوند.
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد جمهوری سوسیالیستی!
حزب کمونیست کارگری ایران- حکمتیست
٨ تیر ۱۳۹۹ – ٢٨ ژوئن ۲۰۲۰